معمولی بودنم اصلا غمگین نیست...

هیچوقت بهترین دوستِ كسی نبوده ام..
حتی بهترین دوستِ بهترین دوستانم..
با مزه نیستم جوری كه دل و روده تان به هم بپیچد و وقتی نیستم بگید جای فلانی خالی اگر بود چقد خوش میگذشت
آنقدری كتاب خوانده‌ام، سفر رفته‌ام، تجربه های جالب انگیز داشته‌ام ویا با موسیقی آشنا بوده ام   كه بشود باهام حرف هایی این شكلی زد.

لحنم، قیافه ام، لباس هایی كه میپوشم خیلی معمولی هستند.
فکر میکنم برای نجات دنیا آمده ام!
خیال پردازِ خوبی هستم .

مدتی است اصرار به هیچ چیز ندارم، اصراری به برآورده شدن خواسته هایم ندارم .
اصراری ندارم اگر خیلی دلتنگ میشوم خیلی دلتنگم شوند!
اصراری ندارم به غافل گیر شدن.
من معمولیَم و معمولی بودن اصلا هم غمگین نیست به نظرم .
معمولی بودن فقط خیلی معمولی است .. معمولی بودن شاید همان دلیلی است كه باعث میشود بهترین دوست كسی نباشم .
كسی كه وقتی از هم پاشیده‌ای بهش زنگ بزنی و بگی بیا جمعم كن.
شاید این معمولی بودنم خوب باشد برای بقیه.
یكجوری كه جای خالی‌ام نه به چشمشان بیاید نه هیچ دردی بپیچد توی دلشان ...